Heelal
‘Heelal, hoe verder men keek, hoe groter het leek’. Niet te missen, in grote paarse letters op een gebouw, langs de A13 - knooppunt Kethelplein. Wanneer ik vanuit de auto deze zin las, ontstond er steevast een verlangen. Om verder te kijken. Want is het niet zo dat wanneer we verder kijken, voorbij het bekende onze horizon verbreden, we zoveel meer zien, beleven, ontdekken en begrijpen?
Dit jaar kreeg ik de kans om verder te kijken: samen met mijn gezin bracht een reis door Europa mooie ontmoetingen, spannende avonturen, goede gesprekken, adembenemende natuur en zoveel meer. Inmiddels ben ik alweer een tijdje thuis. En verbreed ik mijn horizon opnieuw, want wat blijkt? Ook de natuur om de hoek zit vol avonturen, nieuwe ontdekkingen en verhalen.
Zo raak ik als boswachter niet uitgeleerd en voelt elke dag buiten als een mini reis door de natuur. Elke dag kijk ik een beetje beter, zie ik meer, begrijp ik iets meer. Zo ontdekte ik laatst heksenboter. Wat op het eerste oog een knalgeel sponsje leek, was in werkelijkheid een slijmzwam met de bijzondere eigenschap om te kunnen ‘wandelen’. Dat wist ik nog niet toen ik op mijn knieën dit eencellige organismen bewonderde. Eenmaal thuis las ik dat deze klomp eencellige de bosbodem afzoekt naar voedsel. Bacteriën en schimmels volstaan daarvoor prima. Zo wandelt heksenboter via rottend hout door het bos heen en schrokt alles op wat haar/zijn of hun (?) pad kruist. Weer wat geleerd! Op internet kun je ook hele toffe filmpjes vinden van versnelde opnames waarop je ziet hoe gericht heksenboter op weg is naar eten.
Inmiddels zijn de paarse letters bij Kethelplein verdwenen, maar is de drang om verder te kijken gebleven. Om te begrijpen, al is het maar een klein beetje. Want, hoe doet heksenboter dat toch? Al die eencellige, ieder voor zich, die in ogenschijnlijke harmonie als een lichaam zich voortbewegen…