Pas toen kwam het werkelijk binnen
Wat er in de wereld ook aan
vreselijks gebeurt,
we komen het te weten. Het is veel,
het raakt me en ik denk erover na.
Maar het blijft abstract omdat
ik het slechts zie, niet ruik en niet voel.
Toch probeer ik me in hen, die
het overkomt te verplaatsen
door me af te vragen, hoe verder
als je naasten er niet meer zijn,
als er niets meer over is
van wat eens was?
Dat verdriet en die pijn
kan ik niet bevatten.
Dat gaat mijn voorstellingsvermogen
ver te boven.
Toen hoorde ik iemand zeggen
dat het vooral in het donker
haast niet mogelijk is te overleven
tussen puinhopen en brokstukken,
gebouwen die gedeeltelijk nog
overeind staan, skeletten
met ogen waaruit
geen enkel licht meer schijnt.
Dat beeld,
vertaald naar mijn eigen situatie
kwam als een mokerslag bij mij binnen.
Joke van der Ark