Pinksteren: er komt iets nieuws op gang

Voor de kerken breekt een spannende tijd aan. Er mogen weer kerkgangers worden toegelaten in de diensten, maar heel eenvoudig zal dat nog niet zijn. Mensen moeten geplaatst worden met inachtneming van de anderhalve meter afstand, ze mogen niet allemaal tegelijk naar binnen en naar buiten. In De Ark bijvoorbeeld, met zijn 330 zitplaatsen, kunnen straks (na 1 juli) hooguit zestig personen terecht. De vraag is dus: wie mogen er komen en hoe regel je dat? Voorlopig zal er dus vanuit de meeste kerken met livestreams gewerkt blijven worden, voor alle leden die nog niet kunnen komen. Er zal ook gezocht moeten worden naar alternatieve vormen van gemeenschappelijke beleving, want zingen wordt vooralsnog sterk ontraden.

Het is wel mooi dat deze doorstart voor de kerken begint met het Pinksterfeest. Dat feest gaat over bezieling, verbinding, aanstekelijk enthousiasme. Het verhaal in de Bijbel vertelt dat de leerlingen van Jezus na zijn hemelvaart samen waren, in afwachting van iets waarvan ze zich nog geen voorstelling konden maken. Opeens is er dan wind en vuur: vlammetjes op ieders hoofd als een stralend aura, een geluid van storm door het huis, en iedereen krijgt de geest en allemaal worden ze opgetild in een grote ervaring van verbondenheid. De storm laat de vlammen ongemoeid en het vuur laat de hoofden heel, het zijn de zachte krachten van het goede: zie de opsomming in de tekst op de pagina hiernaast.

Pinksteren wordt weleens de ‘verjaardag van de kerk’ genoemd, omdat die bezielende ervaring van toen het begin was van de georganiseerde christelijke geloofsbeweging. Maar dit jaar is het wel goed om te bedenken dat het bij Pinksteren niet zomaar gaat over het voortzetten van wat we al hadden, zo van: weer een jaartje erbij. Het gaat over de Geest van God die lucht in onze organisaties brengt, die verstarde patronen openbreekt, die ons altijd weer verrast met wat we niet zomaar hadden kunnen bedenken. Pinksteren herinnert ons er dus ook aan dat we als kerken niet zo snel mogelijk terug naar normaal moeten, want dan hebben we alle kansen op nieuw inzicht en nieuw perspectief alweer verspeeld.

Kerken kunnen, als we de nieuwsberichten geloven, brandhaarden zijn van besmetting met het coronavirus. Ook dat is een goede reden om niet te snel en te gemakkelijk terug te gaan naar hoe het was. Ooit ontstond de kerk als een aanstekelijke beweging van geloof en hoop, ziekenzorg en voedselhulp, vergeving en verbinding. Ik noem dat weleens de besmettelijkheid van het goede, precies wat we in coronatijd op allerlei plekken in de samenleving zien gebeuren. Het zou mooi zijn als de kerken het spel van die beweging volop bleven meespelen, in plaats van weer zo gauw mogelijk terug te kruipen binnen hun eigen muren.

Tekst: Piet van Veldhuizen
Foto: Wilma van der Eijk