Rijsoord bakt ze bruin

Het is een snikhete dag in 1969. Uw ogen worden vandaag letterlijk blootgesteld aan ehm…een voetbalelftal. Eigenlijk kan dit niet natuurlijk! Als je nog enigszins serieus als vlaggenschip van je voetbalclub wilt overkomen dan kun je er toch niet zo als team bij gaan staan? Maar goed. Het kwaad is al geschied en bij het keurkorps van Rijsoord hebben ze er kennelijk ook even lak aan vanmiddag. Het afgelopen seizoen was al serieus genoeg. De zeer talentvolle lichting van de ‘kraaien’ heeft een half uurtje geleden, IFC, in de finale van het door een VVGZ georganiseerd toernooi met 7-1 afgedroogd (de handdoek hangt nog op de lat). De zojuist gewonnen prijs zou eigenlijk als eyecatcher dienst moeten doen. Ik verwijs u daarom graag naar dat sierlijke, ronde kransje met een balletje erin, op de voorgrond. Echter, ik neem aan, dat uw ogen al lang naar wat anders gluren. Althans die van mij wel! Want wat heb ik nou aan m’n fiets hangen? Trainer Jan Isendoorn kent als enige ordentelijke geklede man zijn status en geeft zodoende nog een ietsiepietsie de hiërarchie binnen deze badgasten weer. Kennelijk zijn de mannen na de prijsuitreiking nog even terug geroepen voor een groepsfoto. Het is bloedverziekend heet en dus zijn de voetbalshirtjes al uit en lonkt de douche en het gerstenat. Pfff… en werp ook nog even een blik op de kousen. Arie Baas heeft ze zelfs nog volledig opgetrokken en wat we vervolgens constateren is chaos. Afgezakte sokken, 3 paar voetbalschoenen, een risje blote poters, badslippertjes en de gelakte schoenen van badmeester Isendoorn. Nou ja, afwisselend is het allemaal wel. En over de spierwitte body’s zullen we het maar niet hebben. Het lijkt wel of bij sommigen het gips er nog af moet. De blanke lichaampjes hoor je als het ware schreeuwen om de hoogste factor. Die sneeuwwitte voetbalbroekjes maken het er allemaal ook niet kleurrijker op. Doelman Henk Schouten vertoefde kennelijk al enkele daagjes in Zeeland, als we zijn bruine lichaam mogen geloven. Zijn badhanddoekje vangt de meeste zon, op de als droogrek fungerende dwarsligger. Het mooie van deze foto is ook dat de meeste gezichten een bloedserieuze blik in de camera werpen. Alleen Gerrit Bestebreurtje en Jan de Koning wijken enigszins af van het blote statieportret, door hun armjes niet samen te vouwen op de rug. Het zal ongetwijfeld op het einde van een voetbalseizoen geweest zijn. Ik kan me niet voorstellen dat je met zo’n steppe als doelgebied aan een nieuwe voetbaljaargang gaat beginnen. Geniet nog maar even van deze zomerse attractie die deze ondeugende bloterikken ons vandaag voorschotelen.