Sophiapolder krijgt nieuw behangetje

De vogelkijkhut in de Sophiapolder is een eiland op een eiland. In weer en wind staat het statig langs het loopvlonder en de spaarzame wilgen zorgen ervoor dat het niet wegslaat door de golven bij hoog tij. Niet zo’n heel voor de hand liggende plek om je nest als bij te maken zou je zeggen. Maar niets blijkt minder waar: op zoek naar kluten, bergeenden en lepelaars zie ik deze week een bezige bij in de weer. Het blijkt een behangersbij die in een gaatje in het hout een nestje aan het bouwen is. Behendig vliegt ze af en aan met telkens weer een nieuw afgeknaagd blaadje tussen haar pootjes.

Behangersbijen heb je in verschillende soorten en allemaal beheersen ze de kunst van stukjes blad afknippen als geen ander. De bij in de Sophiapolder bijt keurige rondjes en ovale stukjes uit wilgenblad om vervolgens haar nestje, een gangetje in het hout, ermee te behangen. De grote stukken gaan tegen de zijkanten en ronde stukjes worden gebruikt als een muurtje tussen de verschillende kamertjes, ook wel cellen genoemd. En zo maakt ze cel, na cel, na cel, na cel. In elke cel legt ze een eitje en laat ze een mengsel van nectar en stuifmeel achter zodat het de jonge larve straks niets ontbreekt.

Ik blijf nog even kijken naar de drukke bij: gefascineerd door het onophoudelijke harde werk, de behendigheid van een stukje blad half opgerold tussen haar pootjes klemmend en ook hoe zij deze plek heeft kunnen kiezen. Wanneer ik haar tref waait het namelijk stevig en een spaarzame kattenstaart lijkt de enige voedselbron die vlakbij te vinden is. Ik weet dat zij weet wat ze doet zoals dat zo vaak is in de natuur. Dus wens haar een prachtige zomer en succes met het laatste behangetje erop te krijgen. Sophiapolder is vandaag weer een stukje mooier geworden.