‘Rijsoordse’ Astrid Schop: 1e Nederlandse winnares Tour de France Femmes

Afgelopen zondag kroonde onze Nederlandse Demi Vollering zich tot glorieuze winnares van de Tour de France voor vrouwen. De enerverende slotdag in Pau verbleekt echter bij de apotheose die Le Tour de France Femmes in 1991 kenmerkte. In de laatste etappe (een tijdrit in en door Den Haag) fietste Astrid Schop zich, na een zinderende race tegen het uurwerk, naar het allerhoogste podium. Als eerste Nederlandse winnares van, deze door de Societé du Tour de France georganiseerde, destijds genaamde ronde van de EG, mocht Astrid Schop de gele trui definitief over haar ranke schouders hijsen. Als we de inmiddels 57-jarige Astrid benaderen voor dit interview is ze uiteraard op vakantie rondom ‘les cols’ van Frankrijk, waar ze, niet geheel toevallig, ook wat etappeplaatsen in de buurt aandoet. Mogen we die ronde van 1991 nu ook als de echte Tour de France betitelen? Astrid is daar stellig in. „Jazeker, daar zijn alle wielerkenners het over eens. De organisatie en sponsoren waren gelijk aan die van de mannentour. Daarnaast was de EG ook zelf een grote sponsor en werden veel lidstaten van de EG aangedaan. Dit was echt de grootste etappekoers. Ik durf dan ook zeker te stellen dat ik de Tour de France heb gewonnen!” De voorsprong op de uiteindelijke nummer twee, Leontien van Moorsel, bedroeg twee seconden! Hoezo spannend?

Van Brienenoordbrug
En dan te bedenken dat Astrid het koersen in onze eigen regio geleerd heeft. Geboren en getogen aan de Rijksstraatweg te Rijsoord maakte zij in het ‘kraaiendorp’ haar eerste kilometers. Buurman, tuinder Sjaak Vermeulen, ontpopte zich tot rechtstreekse rode draad van haar latere wielercarrière!
„Ja, je kunt best stellen dat ik dankzij mijn buurman verliefd geraakt ben op het wielrennen. Hij fietste in eerste instantie samen met mijn vader. Maar Sjaak bleek veel te fanatiek voor mijn pa, hoewel ze wel beiden aan de zware shag zaten hoor, ha, ha. Ik nam toen als vijftienjarige, met een fiets die ik van m’n spaarcentjes had gekocht, de plek van mijn vader over en maakte heel veel kilometers met Sjaak. Omdat ik een echt buitenmens was kreeg ik snel door dat wielrennen mijn ding zou worden. In het begin zat ik vaak piepend op de fiets vanwege mijn bronchitis maar op den duur ben daar vanwege al die inspanningen kennelijk overheen gegroeid.”
De vele rondjes Hoeksche Waard en talrijke beklimmingen van de Van Brienenoordbrug tilden het talent van Schop ongemerkt naar een steeds hoger niveau. Bij wielerclub de Mol leerde ze de kneepjes van het vak en reed zij haar eerste officiële wedstrijden in clubverband.

Elfstedentocht
Na haar schooltijd aan het DevelsteinCollege vervolgde Astrid in 1984 haar studie inspanningsfysiologie en bewegingswetenschappen in Amsterdam. In deze periode bleek Astrid over dermate ‘goeie benen’ te beschikken dat dit niet onopgemerkt bleef bij de topploegen. Samen met buurman Vermeulen reed Astrid als nuttige ‘tussendoortjes’ nog twee keer de Elfstedentocht. „De tweede keer illegaal. Toen had ie zelf een paar stempelkaarten nagemaakt,” biecht Astrid lachend op. Wielerploeg Groen Transport contracteerde Astrid destijds, die met name als tijdrijdster haar klasse toonde. In 1990 rijkte haar vorm naar grote hoogte. Samen met nog drie andere klasbakken Leontien van Moorsel, Monique Knol en Cora Westland veroverde Astrid Schop een gouden plak, door de ploegentijdrit tijden de wereldkampioenschappen wielrennen in het Japanse Utsunomiya te winnen. En één jaar later veroverde ze dus als 1e Nederlandse definitief de magische ‘maillot jaune’. De vraag rijst dan automatisch aan welke van deze unieke prijzen zij uiteindelijk de grootste waarde toedicht. Na lang nadenken: „Deze vraag is me eigenlijk nooit eerder gesteld. Dan kies ik toch voor de Tour omdat het niet vanzelfsprekend was dat de hele ploeg zich voor mij zou inzetten. Leontien van Moorsel was immers de onbetwiste kopvrouw. Het was voor mij heel bijzonder dat ik die kans kreeg. En die heb ik gegrepen.” De inmiddels in Amstelveen woonachtige Schop doet nog regelmatig haar ‘leerschooldorp’ Rijsoord aan. „Mijn 88-jarige moeder woont er nog altijd en zij is nog dusdanig sportief dat ze elke dag een duik in De Waal neemt.”

Tekst: Henk Sterkenburg